ژل دارو رسان، قرص خوردن را آسان می نماید - شهر وبلاگ

بلعیدن قرص برای بیشتر بچه ها و حتی بعضی از بزرگسالان، سخت است. پژوهشگران دانشگاه ام آی تی (MIT) و بیمارستان بریگام و زنان (BWH) برای سهولت بخشیدن به مصرف این داروها، نوعی ژل دارورسان ابداع نموده اند که قورت دادن آن بسیار آسان تر است و می توان از آن برای تجویز انواع گوناگون دارو استفاده کرد.

به گزارش ام آی تی نیوز، این ژل های ساخته شده از روغن های گیاهی مانند روغن کنجد را می توان در بافت های مختلف، از یک نوشیدنی غلیظ گرفته تا ماده ای شبیه به ماست تهیه کرد.

به گفته پژوهشگران، این ژل ها بدون احتیاج به یخچال هم پایدار هستند. این ویژگی می تواند دسترسی به آن ها را برای بچه ها ساکن کشور های در حال توسعه آسان تر کند و برای بچه ها هر منطقه دیگری نیز مفید باشد.

جیووانی تراورسو (Giovanni Traverso)، استاد مهندسی مکانیک دانشگاه ام آی تی گفت: این پلتفرم، توانایی ما را در کار هایی که می توانیم برای بچه ها انجام دهیم و بعلاوه برای بزرگسالانی که در دریافت دارو مشکل دارند، تغییر می دهد. این سیستم با توجه به سادگی و هزینه پایین خود می تواند تاثیر فوق العاده ای در سهولت مصرف دارو برای بیماران داشته باشد.

تراورسو و همکارانش در این پژوهش که با بودجه بنیاد بیل و ملیندا گیتس (BMGF) صورت گرفته است، نشان دادند که می توانند از ژل ها در ارائه چندین نوع دارو برای درمان بیماری های عفونی، در همان دوز هایی استفاده نمایند که معمولا در قرص های مورد استفاده در آزمایش های حیوانی به کار می فرایند.

این گروه پژوهشی حدود 10 سال پیش، هنگام کار کردن روی انواع دیگری از سیستم های دارورسانی قابل بلعیدن، در خصوص راه های جدیدی برای آسان تر کردن مصرف دارو هایی فکر کردند که معمولا به صورت قرص تجویز می شوند. راهبرد هایی وجود دارند که می توانند به سهولت این امر یاری نمایند، اما هیچ کدام راه چاره کاملی نیستند.

بعضی از آنتی بیوتیک ها و سایر دارو ها را می توان با آب مخلوط کرد، اما برای این کار، آب باید تمیز باشد و دارو ها پس از مخلوط شدن باید در یخچال نگهداری شوند.

پژوهشگران هنگام کوشش برای رسیدگی به این مسائل، توسعه یک سیستم دارورسانی را شروع کردند که مقرون به صرفه، خوش طعم، پایدار در دما های شدید و سازگار با بسیاری از دارو های گوناگون باشد. بعلاوه، آن ها می خواستند مطمئن شوند که دارو ها احتیاجی به مخلوط شدن با آب ندارند و این سیستم می تواند به صورت خوراکی یا شیاف مصرف گردد.

از آنجا که پژوهشگران می خواستند فرمول آن ها با دارو هایی که نمی توانند در آب حل شوند کار کند، تصمیم گرفتند روی ژل های مبتنی بر روغن تمرکز داشته باشند. چنین ژل هایی که با نام اولئوژل (oleogel) نیز شناخته می شوند، معمولا در صنایع غذایی برای تغییر بافت غذا های روغنی و بعلاوه برای بالا بردن نقطه ذوب شکلات و بستنی مورد استفاده قرار می گیرند.

پژوهشگران، انواع گوناگونی از روغن های گیاهی مانند روغن کنجد، روغن پنبه دانه و روغن بذر کتان را مورد آنالیز قرار دادند. آن ها روغن ها را با موادی مانند موم زنبور عسل و موم سبوس برنج ترکیب کردند و دریافتند که با توجه به غلظت و نوع روغن و عامل تبدیل نماینده به ژل می توانند بافت های متفاوتی را به دست بیاورند.

بعضی از ژل ها در نهایت، بافتی شبیه به یک نوشیدنی غلیظ مانند شیک پروتئینی داشتند؛ در حالی که بعضی دیگر بیشتر شبیه به ماست یا پودینگ بودند.

پژوهشگران برای شناسایی ژل هایی که خوش طعم تر هستند، با شرکت سنسوری اسپکتروم (Sensory Spectrum) همکاری کردند. آن ها به واسطه کار کردن با پنل های حرفه ای شرکت دریافتند که مجذوب کننده ترین ژل ها، گروهی هستند که از روغن هایی ساخته شده اند که طعمی خنثی مانند روغن پنبه دانه یا طعم آجیلی مانند روغن کنجد دارند.

پژوهشگران تصمیم گرفتند ژل خود را با سه داروی نامحلول در آب آزمایش نمایند که از لیست دارو های ضروری سازمان جهانی بهداشت (WHO) برای بچه ها انتخاب شده بودند؛ پرازیکوانتل (praziquantel) که برای درمان عفونت های انگلی استفاده می گردد. لومفانترین (lumefantrine) که برای درمان مالاریا به کار می رود و آزیترومایسین (azithromycin) که برای درمان عفونت های باکتریایی مورد استفاده قرار می گیرد.

پژوهشگران دریافتند که برای هر یک از این داروها، اولئوژل ها می توانند دوز هایی برابر یا بالاتر از مقادیر قابل جذب قرص ها را در آزمایش ها روی حیوانات ارائه دهند. بعلاوه، آن ها نشان دادند که یک داروی محلول در آب که آنتی بیوتیکی به نام موکسی فلوکساسین هیدروکلراید (moxifloxacin hydrochloride) است، می تواند با موفقیت به وسیله اولئوژل تحویل داده گردد.

محققین برای ایجاد امکان استفاده از این فرمول ها در مناطقی که ممکن است به یخچال دسترسی نداشته باشند، آن ها را به گونه ای طراحی نموده اند که بتوانند در دمای 40 درجه سلسیوس، برای چندین هفته و تا دمای 60 درجه سلسیوس برای یک هفته پایدار باشند. چنین دمای بالایی، غیرمعمول است، اما زمانی که دارو ها با کامیون های بدون یخچال حمل می شوند، عجیب نیست.

پژوهشگران، تاییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) را برای اجرای مرحله اول آزمایش بالینی اولئوژل خود دریافت نموده اند و امیدوارند آن را طی چند ماه آینده در مرکز پژوهش های بالینی بیمارستان بریگام و زنان شروع نمایند.

این پژوهش، در مجله Science Advances به چاپ رسید.