شرایط تلخ خانواده قربانیان اتوبوس سربازمعلم ها - شهر وبلاگ

به گزارش خبرنگاران، روزنامه شهروند در ادامه نوشت: همه دار و ندارشان را فروختند تا اول مهرماه روی تخته سیاه بنویسد بابا آمد اما به کلاس درس نرسید. یک ولوو قدیمی بی ترمز همه آرزوهای آن 33 مسافر زاهدان آباده را با خود برد. رویاهای همه بازماندگان را هم کشت. حالا خانواده قربانیان اتوبوس مرگ مانده اند با کوهی از رنج. روی مدارک قربانیان ولوو افسار گریخته، حالا مهر متوفی خودنمایی می نماید. شهید اعلام شان نکردند.

پنجشنبه سوم تیرماه بود که از زاهدان به سمت آباده حرکت کردند. 33 سرباز معلم سوار بر یک اتوبوس قدیمی. امریه سپاه داشتند و قرار بود پس از دوره آموزشی در آباده در روستاهای سیستان وبلوچستان تدریس نمایند. به بچه ها محروم آموزش بدهند، اما نشد دیگر آن صبح سوم تیرماه میدان تفت یزد را ندیدند. اتوبوس به تریلی 18 چرخ برخورد کرد و متوقف شد. راشد و عبدالرحمن و طیب و سروان 4 سرباز معلمی بودند که قربانی ایمنی پایین جاده ها و سیستم حمل ونقل عمومی فرسوده کشور شدند.

برای معلمی دار و ندارش را فروخت

راشد پاهنگ دو کودک 6 و 4 ساله دارد. همان پدری که همچون دیگر مسافران ولوو افسارگریخته همه دار و ندارش را داد تا معلم شود. حالا بچه هاش مانده اند بدون پدر. در کنار مادر و پدربزرگ شان زندگی می نمایند. هزینه های زندگی را پدربزرگ می دهد؛ پدربزرگی که خود کار ندارد و زندگی اش با پول یارانه تامین می شود. حالا خرج عروس و نوه هایش را هم می دهد.

عایشه عروس خانواده پاهنگ است؛ زن 23 ساله ای که چهار ماهی است بیوه شده، رخت سیاهش را هنوز بر تن دارد و از جفای روزگار می نالد. با چشمانی که از اشک پر و خالی می شود از روزهای سیاه بیوگی و بی پدری بچه هایش می گوید: اتوبوس زندگی مان را با خود برد. همه آرزو و رویاهایمان را تکه تکه کرد. 7 سالی بود که زن راشد بودم. از همان ابتدا رویای معلمی داشت. اینجا همه آرزو دارند بچه هایشان معلم شوند تا از این تنگنا نجات پیدا نمایند. همه طلاها و وسایل خانه مان را فروختیم تا راشد دانشگاه برود. خودش هم کارگری می کرد تا هزینه های رفت وآمدش را بدهد. هر بار به شهر می رفت تا به دانشگاه برسد کرایه ماشینش 100 هزار تومان می شد. در دانشگاه پیغام نور درس خوانده بود.

رویاهای خاک شده

عایشه سال 94 ترک تحصیل نموده زمانی که دیگر رسیدن به مدرسه برایش آرزو شده بود. فاصله خانه تا مدرسه زیاد بود همین هم می شود که دختر جوان از ادامه تحصیل باز می ماند و به خواستگاری راشد پاسخ مثبت می دهد. با هم نسبت فامیلی هم داشتند اما از کجا می دانست که رویاهایش را باید با پیکر همسرش خاک کند؟ از کجا می دانست که بچه هایش در کودکی بی پدر می شوند و باید هر روز طفره برود که پدرشان دیگر نیست؟

مادر جوان حرف زیاد دارد. حرف های در گلو مانده بالا می آیند: محدثه 6 سال دارد و عمیر 4 سال. بی قرارند. گریه هاشان تمامی ندارد. عمیر مدام سوال می نماید بابام کجاست. می گویم رفته پیش خدا. سکوت می نماید و دوباره سوال بعدی. یعنی برنمی شود؟ دیگر با من بازی نمی نماید؟ برای من کیف نمی خرد؟ راشد پیش از سفر برای محدثه کیف مدرسه خریده بود. تنها وسیله ای که برای مدرسه داشت. کیف، شده تمام جانش. از پدرش می گوید. از خاطراتش اما بدون اینکه نام بابایش را بگوید. او سال جاری پیش دبستانی رفت. از آنجا که آه در بساط نداریم نه کفش دارد نه روپوش مدرسه. روپوش را از دختر همسایه قرض گرفتیم اما با دمپایی به مدرسه می رود. نمی دانم چطور باید از پس هزینه های زندگی بر بیایم. در حال حاضر در خانه پدرشوهرم زندگی می کنیم. در اتاق کوچکی در خانه ای از خشت و گل. هیچی نداریم نه پولی نه خرجی.

می خواهم معلم شوم

این مادر که همه راه ها را به روی خودش بسته می بیند میخواهد ادامه تحصیل بدهد. می خواهد وارد دانشگاه فرهنگیان شود تا بعد از پدر، آینده بچه هایش را بسازد: همه دغدغه ام قبولی در دانشگاه دولتی است. اگر آزاد قبول شوم از پس هزینه ها برنمی آیم. از سنم هم می ترسم چون با کنکوری ها 7 سالی فاصله دارم. مطمئنا اولویت اول با سال اولی ها خواهد بود. همه زندگی مان را برای شغل و آینده راشد دادیم. پدرشوهرم هم کاری ندارد که از پس مخارج ما بربیاید. از خودمان خانه هم نداریم. معلمان کشته شده را هم شهید اعلام نکردند. آنها را متوفی خوانده اند. هنوز هم در حد کاغذبازی است. هر روز یک چیزی می خواهند. یک روز امضای من را، یک روز اثرانگشت پدرشوهرم را. یک روز نامه انحصار وراثت می خواهند. هیچ دیه ای پرداخت نشده است و ما بلاتکلیفیم.

این بیوه سیاه بخت از آخرین پیغامش به راشد هم گفت: همان شب به راشد پیغام دادم که هنوز چند ساعتی از من و بچه ها دور نشدی اما دلم برایت تنگ است و دلشوره دارم. گفت یک ماه برای آموزش می روم و برمی گردم. صبح که از خواب بیدار شدم متوجه حادثه شدم. داشتم سکته می کردم. هنوز هم باورش برایم سخت است. قلبم چند پاره می شود وقتی به عکس ها و فیلم هایش نگاه می اندازم. عاشقش بودم. پسرعمویم بود و وصلتمان در آسمان ها بسته شده بود.

نه شهید شدند، نه دیه دادند

امینه خوشبخت هم همسر عبدالرحمن دلیری است؛ معلم سرباز دیگری که قربانی همین اتوبوس مرگ شد: پدرشوهرم امروز به شورای حل اختلاف رفت. امضای شهردار را گرفتند. پرونده را فرستادند دادگاه تا استعلام بگیرند. نه همسرم را شهید اعلام کردند، نه دیه اش را پس از 4 ماه پرداخت نموده اند. در خانه اجاره ای زندگی می کنیم؛ خانه ای که هر لحظه با ریزش باران سقفش بر سرمان آوار می شود. پدرشوهرم قسمتی از هزینه هایمان را می دهد اما زورش نمی رسد. همین هم شده است تا همسایه ها به ما کمک نمایند. گاهی غذا می آورند. گاهی لباس هایی که نمی خواهند را به ما می دهند. بخشی از اجاره خانه را می دهند. ما هیچ نداریم. نه کسی به ما کمک رساند، نه دستمان را گرفت. بعد از مرگ شوهرم تنها ماندیم. ارسلان تنها پسرمان بود. 6 سال دارد اما نتوانستم او را پیش دبستانی بفرستم. از پس هزینه اش بر نیامدم. نه لباس داشت، نه کیف و کتاب. مانده در خانه.

امینه تا سوم هدایت درس خوانده و به سختی کلمات را ادا می نماید. بغض سنگینی میان گلویش نشسته: مدرسه دور بود دیگر نتوانستم ادامه تحصیل بدهم. همه امیدم شوهرم بود. او اگر معلم می شد از این بدبختی و فلاکت نجات پیدا می کردیم. عبدالرحمن پسرخاله ام بود. از پچ پچ های همسایه ها متوجه حادثه اتوبوس شدم. همه باهم درگوشی صحبت می کردند. چند باری با گوشی عبدالرحمن تماس گرفتم خاموش بود. دلهره داشتم. همسایه ها هم رنگ به چهره نداشتند. تا من را می دیدند دیگر صحبت نمی کردند. همانجا بود که متوجه شدم اتفاقی افتاده است. به پدرشوهرم زنگ زدم. او در جریان بود و ماجرا را گفت. ارسلان، پدرش را می خواهد. تنها با عبدالرحمن مسافرت می رفت. با او به سراوان و سیستان رفته بود. ورد زبانش نام پدرش است؛ پدری که نه معلم شد، نه شهید.