هواپیمای اردوغان، نماد سیاست تک صدایی - شهر وبلاگ

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه و رهبر حزب عدالت و توسعه، در بازگشت از سفر عشق آباد ترکمنستان و در تبادل نظر با خبرنگاران، به مسائل مهمی اشاره نمود.

چند سالی است که اردوغان عادت نموده، حرف های مهمش را داخل هواپیما بزند. به چه علت؟ شاید به این خاطر که تمام روزنامه نگاران و خبرنگارانی که در سالن کنفرانس کوچک بوئینگ مجلل رئیس جمهور حضور دارند، افراد دست چین شده و معتمدی هستند که به طور کامل توجیه شده اند و می دانند که باید چه بپرسند و چه نپرسند.

نگاهی به عکس های یادگاری سفرهای خارجی 3 سال گذشته رئیس جمهور ترکیه، نشان می دهد که برخی از روزنامه نگاران، ده ها بار در این سفرها با اردوغان همراه بوده اند، برخی از آنها پای ثابت هستند، اما روزنامه نگاران حرفه ای مشهور و اثرگذاری نیز هستند که حتی یک بار، برای همراهی با رئیس جمهور پوشش سفر خارجی او دعوت نمی شوند.

روزنامه های صباح، حریت، آکشام، ملیت، تقویم، ترکیه، ینی شفق، ینی آکیت، گروه رسانه ای استار و گروه خبر هفت، از رسانه هایی هستند که همیشه یک ستون نویس یا خبرنگار آنها با رئیس جمهور، همراه است. اما روزنامه های منتقدی همانند جمهوریت، سوزجو، قرار، ینی چاغ، بیرگون، اورنسل، ینی آسیا و دیگر رسانه های مستقل، هرگز برای پوشش سفر خارجی رئیس جمهور و وزرا دعوت نمی شوند.

اندازه مداخله شخصی اردوغان در استفاده از خبرنگاران تحت امر حزب حاکم به حدی است که در کنفرانس مطبوعاتی کاخ سفید، وقتی دونالدترامپ خواست که یک روزنامه نگار ترک سوال کند، اردوغان فوراً بیان کرد: خانم هلال کاپلان! شما سوال کنید! کاپلان هم سوالی پرسید که موجب کنایه تند ترامپ شده و از او پرسید: شما مطئنی که یک روزنامه نگار هستی؟

آکپارتی و خاتمه عصر چندصدایی

با آن که نظام سیاسی ترکیه در چندین دهه متمادی تحت تاثیر اقتدار ژنرال ها و بعلاوه سیاستمداران اقتدارگرا بوده، اما رسانه های بخش خصوصی در این کشور، نفوذ فراوانی داشته و دارند.

در تاریخ معاصر ترکیه، روزنامه های قدیمی مقتدری همانند حریت، ملیت، آکشام و شبکه های تلویزیونی بخش خصوصی، نقش مهمی در راهنمایی افکار عمومی جامعه داشتند و معمولاً، دولت ها و احزاب نیز، با توجه به قدرت رسانه ها، نه تنها با آن در نیفتادند، بلکه همیشه در پی جلب توجه، همراهی و حتی تهدید و ساخت و پاخت بوده اند. اساساً غیر از شبکه رادیویی تلویزیونی تی.آر.تی و خبرگزاری آناتولی، رسانه دولتی خاصی وجود نداشت و همه چیز در اختیار بنگاه های کوچک و بزرگ خصوصی بود. اما چند سالی است که این قاعده از میان برخاسته و حالا در ترکیه، تعداد رسانه های مستقل، معدود و انگشت شمارند.

زمانی که اردوغان و حزب عدالت و توسعه به قدرت رسیدند، بیش از 10 روزنامه بسیار مهم و اثر گذار و بیش از 15 شبکه تلویزیونی پرهوادار خبری و سیاسی، نبض جامعه را در دست داشتند. آنها به فراخور شرایط، گاهی از دولت انتقاد و گاهی ستایش می کردند. این فرایند ادامه پیدا کرد و حتی در جریان کودتای نافرجام سال 2016 میلادی، اتفاقاً این رسانه های بخش خصوصی بودند که به داد دولت رسیدند، اما پس از کودتا، همه چیز تغییر کرد.

خانواده های مقتدر و ثروتمند هوادار اردوغان، مجموعه های رسانه ای بزرگی دارند و علاوه بر این، بنگاه های رسانه ای مخالفین اردوغان را هم خریداری نموده و کل تیم و جهت فعالیت رسانه ها را تغییر دادند. حالا، دو روزنامه جمهوریت و سوزجو، به عنوان روزنامه های حرفه ای مخالف دولت فعالیت می نمایند، دو حزب سعادت و خوب، ارگان های رسانه ای خود یعنی ملی گازته و ینی چاغ را حفظ نموده اند و بیش از 30 روزنامه دیگر، همگی در مدح و ستایش اردوغان و آکپارتی، فعالیت می نمایند.

در چند سال گذشته و در دورانی که کاخ ریاست جمهوری ترکیه، به یک نهاد بسیار مقتدر و تمامیت خواه تبدیل شده، دیگر جایی برای تبادل نظرهای انتقادی و چالشی باقی نمانده است. قبلاً اردوغان ناچار در برابر مجریان تلویزیونی توانمندی همانند فاتح آلتایلی، مهمت علی براند، مراد یتکین، طاها آک یول و خیلی های دیگر، محتاطانه به سوالات جواب دهد و از گزند انتقاد و خطر چالش، دور بماند.

اما حال از این خبرها نیست. اغلب روزنامه نگاران پیشکسوت قدیمی، عملاً شغل خود را از دست داده و در موسساتی که پول و سرمایه چندانی ندارند، قلم می زنند و تعداد کمی از آنها نیز به مجموعه حامیان اردوغان پیوسته اند. در نتیجه، اردوغان، نظام رسانه ای چندصدایی و متکثر ترکیه را به یک مجموعه یک صدا تبدیل نموده که در آن، جایی برای انتقاد و بیان واقعیات جامعه، وجود ندارد.

نتیجه چه می گردد؟

پوشش خبری رویدادهای دیپلماتیک و سفرهای داخلی و خارجی اردوغان به شکل همسان و همگن، یک نتیجه روشن دارد: فراوری ده ها مطلب، مقاله، گزارش، تحلیل و تبادل نظری شبیه به هم که هیچ تفاوتی با هم ندارند.

در این صورت مهم ترین سوالی که به فکر متبارد می گردد، این است: اگر قرار باشد همه خبرنگاران و روزنامه نگاران همراه رئیس جهور ترکیه، تنها بر اساس رویکرد سیاسی حزب حاکم مطلب منتشر نمایند و همه آنان مانند هم کار نمایند، چه نیازی به این همه اسراف هزینه وجود دارد؟

پاسخ چنین است:

1.بر اساس فکریت سنتی و قدیمی مدیران رسانه ای حزب عدالت و توسعه، باید کل میدان را در دست گرفت و به طرف مقابل، اجازه حضور نداد. هر چه تعداد بلندگوها بیشتر، صدا رساتر!

2.بخش مهمی از رسانه های همیشه همراه اردوغان، دولتی نیستند و به بخش خصوصی تعلق دارند. طبیعتاً بخش خصوصی نیز بر اساس منافع بلندمدت مالی صاحبان این رسانه ها، به همان شکلی عمل می نماید که مدنظر دولت و حزب حاکم است.

ایراد کار کجاست؟

شاید تا ده پانزده سال قبل، این شیوه کار رسانه ای تیم اردوغان و حزب حاکم ترکیه، ایراد و اشکال خاصی نداشت و آکپارتی می توانست به همان شکل، به فعالیت خود ادامه دهد. اما حالا، در جهانی که همیشه، به سرعت و به شکلی بسیار شتابان در حال دگرگونی است، رسانه های دولتی و بنگاه های تبلیغاتی بزرگ نزدیک به حزب حاکم، الزاماً برنده و پیروز اصلی میدان نیستند و عبارت بلندگو هر چه بیشتر، صدا بیشتر و رساتر، صدق نمی نماید. چرا که گستره بسیار وسیع رسانه های مبتنی بر اینترنت، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، کاری نموده که صرفاً پول و سرمایه، مشخص نماینده قدرت رسانه ای نباشد.

چه بسا ممکن است چند پیغام توییتری روزنامه نگاری قدیمی همانند حسن جمال یا شیرین پایزن یا مراد یتکین که هیچ هزینه و مصارف خاصی نداشته، به تنهایی، بسیار اثرگذارتر از یادداشت و تحلیل چند روزنامه نگار همیشه همراه اردوغان باشد که با صفر هزینه های گزاف به کار گرفته شده اند اما عملاً، تاثیر خاصی بر جامعه و افکار عمومی ندارند.

در خاتمه باید گفت، در چند سال گذشته و در دوران تثبیت کامل قدرت در نظام ریاست جمهوری ترکیه، آکپارتی و اردوغان، میلیاردها دلار صرف نموده اند تا نظام رسانه ای ترکیه را به تمامی در اختیار بگیرند و سمت و سوی افکار عمومی را مشخص نمایند.

اما با این حال، سال به سال از اندازه نفوذ رسانه های وابسته به حزب حاکم کاسته شده و بر عکس آن، روزنامه نگاران مستقل و گروه های فعال بر روی بستر اینترنت، مشتریان و مخاطبان بیشتری پیدا نموده اند.