خبرنگاران رکوردهای سیامند در قلب مردم شکستنی نیست - شهر وبلاگ

غم حوادث شوم اخیر کشور هرچند می توانست در تابستان گرم 99 با هنرنمایی های سیامند به دست فراموشی سپرده شود اما در گیر و دار انتشار خبرهای ناگوار، شنیدن خبر پرواز آسمانی قویترین مرد معلول دنیا موجب شد تا داغی سوزناکتر از تب ویروس کرونا بر ورزش ایران سایه افکند.

به راستی سیامند داستان امروز ما که بود که اینگونه خبر درگذشتش مانند زلزله آذربابایجان غربی ایران و ورزش دنیا را به لرزه درآورد...

زمانی که در شهرستان اشنویه کودکی با پاهای معلول دیده به دنیا گشود کمتر کسی تصور می کرد که او در آینده از نامداران ورزش دنیا و المپیک شود زیرا در نگاه نخست مردمان معلولیت محدودیت بود و اگر این محدودیت در یکی از شهرهای مرزی باشد بیش از پیش به چشم خواهد آمد.

اما سیامند نامی بود که از محدودیت ها عبور کرد و به اسطوره ای تبدیل شد که هنرنمایی اش در تخته وزنه برداری موجب چرخش لنز دوربین ها به سمت این جوان اشنویه ای شد؛ جوانی که با مهار صدها کیلو فولاد سرد حیرت کارشناسان را برانگیخت؛ حیرتی که ناشی از توان ذاتی او بود.

غرش وی در زمان مهار وزنه حامل این پیام برای دنیایان بود که معلولیت با محدودیت همزاد نیست بلکه آنچه می تواند تارهای نگاه سوگیرانه را پاره کند اراده ای است از جنس رحمان بودن؛ سیامند در ورزش ایران با قهرمانی های متعدد در کشور ظهور کرد و با مهار وزنه 310 کیلوگرم در ریو 2016 حیرت دنیایان را برانگیخت. جایی که چهار بار سنگین ترین وزنه ها تسلیم بازوان قدرتمند او شدند.

نابغه وزنه برداری معلولان دیگر به چشم یک معلول دیده نمی شد بلکه به عنوان یک شخصیت فراملی مورد تحسین قرار گرفت که می توانست در هر تورنمنتی نمادی از ورزشکاران پارالمپیکی ایران باشد. او ثابت کرد که نگاه سوگیرانه برخی از افراد به معلولان نمی تواند در راستا اراده های آهنین، سد ایجاد کند.

سیامند پله های ترقی را سریع تر از حرکت کُند ویلچر خود طی کرد و برای رسیدن به بالاترین قله افتخار وزنه برداری دنیا چند سالی بیشتر منتظر نماند؛ او در بازی های آسیایی 2010 گوانجو چین با مهار وزنه 291 کیلوگرمی رکورددار دنیا شد و 2 سال بعد در بازی های پارالمپیک 2012 لندن نیز گردن آویز طلا را از آن خود کرد.

سیامند در فاصله سال های 2012 تا 2016 تمامی مدال های طلای رقابت های آسیایی و دنیای را درو کرد. رحمان دوست داشتنی که بسیاری از شهروندان ایرانی وی را همچنان با نام سیامند خطاب می کردند دیگر آن کودک دهه 70 و تنیده در پیله محدودیت های نگاه مردمی به معلولیت نبود، بلکه قهرمان و الگویی به شمار می رفت که رفتار و گفتار او جهت دهنده برای بسیاری از کنش های ورزشی، سیاسی و اجتماعی بود.

وی چندی پیش اعلام کرده بود که در توکیو 2020 یک رکورد جاودانه به یادگار خواهد گذاشت اما عجل وی را از قطار زندگی پیش از رسیدن به راستا توکیو پیاده کرد. مخابره خبر مرگش از دفتر مهاباد مانند زلزله چند روز گذشته آذربایجان غربی ورزش ایران را لرزاند و در بهت فرو برد؛ مرگی که بدون شک انتها نام اسطوره نیست بلکه آغازی بر راستای است که سیامند برای رهایی از قید و بندهای معلولیت بنا نهاده است. او خوش اخلاق و خوش برخورد بود جایی که بسیاری از مربیان و هم اردوهایش او را فراتر از یک قهرمان می دانند.

بدون شک سیامند رکوردهای زیادی را در دنیای ورزش جابجا کرد اما منش و اخلاق پهلوانی او موجب شد تا وی رکوردار حضور در قلب مردم باشد؛ رکوردهایی که جاودانه تر از هنرنمایی او در ریو 2016 و جارکارتا 2018 است.