چگونه باکو به یک مقصد گردشگری هنری تبدیل شد؟ - شهر وبلاگ

انسان با موهبت عقل و قدرت آفریده شده تا بتواندخلق کند پس او شاید هرآنچه به او داده شده است را توسعه دهد؛ بخشی از نمایشنامه دایی وانیای آنتوان چخوف روی دیوار به انگلیسی و آذری نوشته شده است؛ اما در یک تئاتر ژاپنی به نام Chiten، به زبان ژاپنی ترجمه شده و به وسیله هنرمندی در کیوتو، ارائه شده است. صحنه با یک پیانو بزرگ کودک که با سلفون پوشیده شده، طراحی شده است. یکی از بازیگران، روی سکویی نشسته و دیگری بالای سرش ایستاده است.

این محصول بخشی از جشنواره مپ (MAP) در باکو، آذربایجان است و ما در انبار نگهداری کشتی های دریایی در دریای خزر، محل اصلی جشنواره هنرهای معاصر یارت (YARAT)، هستیم.

این نمایش، به نوعی نیست که شما احتمالاً آن را با منطقه قفقاز پیوند بدهید که به خاطر فرش ها و مخازن نفتی بزرگ شناخته شده و شهر مدرن تفلیس در گرجستان است؛ اما آذربایجان در کوشش است تا با استفاده از ثروت پتروشیمی این را تغییر دهد تا پایتختش باکو را به عنوان مرکز بین المللی هنر و معماری قرار دهد: یک دبی در دریای خزر. تزریق یک فرهنگ، کوشش برای جذب گردشگران به کشور و زنده کردن هنر پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی است.

جشنواره های تبلیغاتی با نویسندگان سرمقاله روزنامه های بزرگ بین المللی و معماری در مقیاس بزرگ، نمونه هایی از این حرکت رو به جلو است. این ها به وسیله دولت و حامیان شرکت های بزرگ تأمین می شوند.

وسعت جشنواره مپ از سال 2017، بیش از دو برابر شده است. این رویداد در امسال شامل 16 نمایش و 13 محصول از شرکت ها و هنرمندان از سراسر دنیا است. یارات، چهره جشنواره مپ را به وسیله زمان برگزاری نمایشگاه در 9 نوامبر ـ که همزمان با انتشار گسترده و تبلیغاتی از یک افتتاحیه به وسیله هنرمندی به نام پدرو گومز اگنا بود، مطرح نمود.

گومز اگنا، متولد کلمبیا اما در نروژ مستقر بود. وی قصد داشت تا کار خود را مطابق با امکانات و مقیاس فضای نمایشگاه یارات به آذربایجان بیاورد. او بعلاوه از دیدگاه کارگردان هنری پر انرژی یارات، سعد گارایوا ملکی، به شوق آمده است. گومز اگنا می گوید: قبل از ملاقات ملکی، باکو در رادار من نبود.

یارات به وسیله آیدا محمودوا، یکی از مامورین مرکزی سنت مارتینز و خواهرزاده بانوی اول آذربایجان در سال 2011 تأسیس شد و در اصل یک مجموعه برای هنرمندان محلی بود. گرایوا ملکی (Gerayeva maleki) می گوید که از آن موقع، این گروه به یک سازمان غیر دولتی و غیر انتفاعی با سرمایه و سازمان بندی بیشتر تبدیل شده است. او می گوید حمایت دولت به جای اینکه که به بسیاری از تولیدات تئاتر مپ که در امسال در صحنه ظاهر می گردد اختصاص داده گردد، به فضای عمده نمایشگاه محدود شده است.

از دیگر برنامه های فرهنگی دولت آذربایجان، مرکز جاز باکو (و جشنواره سالانه آن)، موزه قالی آذربایجان و کارهای معماری گسترده مانند طراحی های زاها حدید، به عنوان مثال، مرکز حیدر علی اف است. بعلاوه موزه فرش که به وسیله معمار اتریشی، فرانتس جانز، طراحی شده است، مانند یک فرش غول پیکر لوله ای شکل ساخته شده است. گرایوا می گوید: هنرهای همگانی به وسیله دولت حمایت شده اند. آن ها شهر را تزیین می نمایند.

اما آیا صحنه هنر در باکو بیشتر سبکی متداول است تا محتوای درونی؟ گومز اگانا باکو را به عنوان شهر نما معرفی می نماید که در آن رویدادهای هنری توجه کمی به خود کار دارند. بعد از همه، مرکز حیدر علی اف، به خوبی مانند سه برج شعله آتش باکو پملاقات می گردد. به نظر می رسد به نمای بیرونی بیشتر اهمیت می دهند تا آنچه که در نمای داخلی است.

اما دبی، که اکنون مرکز سرمایه گذاری معاصر مسلمان در خاورمیانه است، 30 سال پیش یک مکان دور افتاده بیابانی بود. آذربایجان کمتر از 20 سال است که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سابق بهبود یافته است. گرایوا ملکی می گوید: برای 20 سال این حالت پا برجا بود که ما هر چند سال یک بار کودتا می کردیم. این فروپاشی، وحشتناک و دیوان وار بود. تمام هنرمندان مجبور شدند کارهای هنری خود را متوقف نمایند و تمام زمان و توان خود را برای به دست آوردن غذا برای خود و خانواده هایشان صرف نمایند.

بخشی از دستورالعمل یارات این است که شعله های خاموش هنرهای انسانی در کشور را تحریک کند و هنرمندان آذری جوان هویت خود را پیدا نمایند. نیمی از محل اقامت ساکنان موقت هنرمندان یارات برای هنرمندان آذری، که به وسیله گروهی از ساکنان دائمی آذربایجان اداره می گردد، محفوظ است.

فضای پروژه آرتیم، یک گالری کوچک در خیابان و کوچه قدیمی باکو است که برای نسل جوان مناسب است. در ماه نوامبر، این فضا میزبان اثر هنرمندی 26 ساله به نام Agil Abdullayev است. اثر این هنرمند، the Shy Boy of the Pink Future installation نام دارد که با هویت و دگرگونی در عصر رسانه های اجتماعی تعریف می گردد.

پدرو گومز-اگانا می گوید: هنر همواره می تواند راهی برای مفید نشان دادن برند بعضی از شهرها باشد؛ اما نباید دست کم گرفت این فرصت ها چگونه فضاسازی می نمایند. منظره های مناسبی وجود دارد، افرادی با نشان دادن کارهای چالشی، مخاطبان تازه به دست می آورند.

شش موسسه هنری در باکو که باید به تماشا آن ها بروید

فضای هنری معاصر یارات

این فضای هنری، پیش از این، یک انبار نگهداری به شکل کشتی قدیمی بود که به فضای مدرن بسیار بزرگی تبدیل شد که قابلیت اجرای تاسیسات، کارگاه ها و نمایش های تئاتر را دارد.

موزه نقاشی یارات

در کنار فضای هنری معاصر، موزه نقاشی، کارهای مجذوب کنندهی از کادر نقاشان آذربایجانی تحت تاثیر شوروی که در اواسط قرن بیستم کار می نموده اند، به نمایش می گذارد.

پروژه هوایی آرتیم

این فضای دنج که به وسیله یارات مدیریت می گردد، میزبان آثار هنری نمایشی و تجربی از هنرمندان جوان آذربایجانی است.

مرکز حیدر علی اف

شاهکار بی نظیر زاها حدید از مکان های مجذوب کننده برای کاربران ایسنتاگرامی است.

گالری یای

فضای مدیریت شده به وسیله یارات در شهر قدیمی، عکاسی و آثار هنری معاصر آذری را در بر دارد که بر نوین شدن جمهوری آذربایجان تمرکز دارد.

موزه قالی آذربایجان

موزه فرش آن طور که شاید شما فکر می کنید دور از هنر معاصر نیست. این موزه، مجموعه ای از فرش های شگفت انگیز بافته شده با تصاویر حفاری نفت است. شکل ساختمانش همچون قالی لوله شده است. اینجا از روی دماغه هواپیما بسیار تماشای است.